Ik kwam thuis. Het was er een chaos. Mijn kind speelde druk en luidruchtig met twee vriendinnetjes.
Alles wat ze gepakt hadden lag verspreid over de vloer. Ze oogden voortdurend verveeld en een spelletje konden ze nauwelijks langer dan een minuut volhouden.
Zodra ik de suggestie deed om op te ruimen kwamen ze met schone lakens en beddengoed aanzetten die ze opnieuw in de wastrommel probeerde te proppen. Ik werd er moedeloos van. Het koste me ongelofelijk veel energie om hier bij te blijven.
Ik verlangde intens naar een nieuw leven.
Plotseling lag ik in bed met een nieuw leven in mijn armen. Het kindje was klein heel en ik voelde mijn man beschermend achter mij liggen.
Er was ook een ‘kraamhulp’ aanwezig die ervoor zou zorgen dat alles goed zou verlopen.
Plotseling voelde ik een steek in mijn schouder en schrok. Mijn nek, mijn kaak, mijn mond, alles begon te tintelen en voordat ik kon reageren voelde ik direct daarna een felle steek in mijn hals.
Deze prik deed écht pijn. Het duurde en duurde maar terwijl ik een enorme woede voelde opkomen.
Ik voelde me verlamd en met een nauwelijks verstaanbare stem, waarin ik al mijn woede en frustratie probeerde te leggen, vroeg ik; “wat is dit? Wat is dit voor een rotzooi wat jullie mij geven?”
Mijn man, geschrokken door de agressie die onder mijn zacht gesproken woorden duidelijk voelbaar was, stond naast de verpleegster.
Ik bleef mijn woorden telkens herhalen terwijl ik mijn gloeiende ogen op hun gericht hield om het antwoord uit hun te trekken, het aangename helende gevoel wat door mijn lichaam trok ging, volkomen negerend.
"Dit is wat je wilde", zei mijn man uiteindelijk, zonder verder in details te treden. Maar ik geloofde hem niet en wilde zien waar ze me mee geïnjecteerd hadden.
"Voel nou gewoon eens" zei hij opnieuw, maar mijn boosheid over het verraad was nog niet verdwenen. Ik wilde de controle nog niet loslaten. Ik wilde me niet zonder strijd overgeven, maar ik kon niet anders. Mijn lichaam voelde fijn en werkte niet mee aan mijn offensief.
Uiteindelijk gaf de kraamhulp mij het flesje en het doosje waar het in had gezeten.
Het was een prachtig flesje, vol met vrolijk gekleurde plaatjes van een gelukkig gezin, mooie plekken en fijne activiteiten die precies het leven verbeeldden wat ik wenste.
Het doosje was net zo rijk versierd en het bedje van kleine witte bloemetjes waarop het flesje had gelegen gaven een heerlijke zoete geur.
Het was onmiskenbaar het meest liefdevolle geschenk dat ik had kunnen krijgen.
Op het moment dat ik ontwaakte besefte ik, dat alles wat ik te doen had, was om mijn oude leven los te laten en het nieuwe NU te toe te laten.
Deze droom zal niet veel uitleg nodig hebben. Laat hem op je inwerken, laat dat wat je altijd al wenste gewoon toe.
We zijn altijd zo bezig met van alles, dat we door onze bezigheden vergeten simpelweg te zijn.
Doe er dus even geen moeite voor, zet er geen tijdslimiet aan vast, maar laat het gebeuren. Gewoon vanuit zijn, vanuit wie jij bent. Een goddelijk oneindig creërend wezen.
Er zijn nog geen commentaren.